بررسی آلودگی انگلی طیور بومی در استان گلستان

تعداد 110 قطعه طیور بومی، از مناطق مرطوب (گرگان، مینودشت، آزادشهر، علی آباد کتول، کلاله، گالیکش) و مناطق خشک (گنبد کاووس، آق قلا) استان گلستان در طول سال 1388، بطور تصادفی جمع آوری و پس از کالبدگشایی آنها، نای، دستگاه گوارش و محتویات آن جهت حضور انگل های کرمی و همچنین تراشه های مخاطی روده جهت حضور تک یاخته های گوارشی مورد بررسی قرار گرفتند. درضمن سطح خارجی بدن و نمونه های خونی ماکیان نیز به لحاظ حضور انگل بررسی شد. نتایج نشان داد که 27/97 درصد طیور بومی استان گلستان مبتلا به آلودگی های انگلی بودند و گونه های انگلی جداشده شامل: هتراکیس گالیناروم (18/18%)، سوبولورا برومپتای (27/7%)، آکواریا اسپیرالیس (45/5%)، کاپیلاریا اس پی (81/1%)، آسکاریدیا گالی (18/48%)، سینگاموس تراکئا (45/15%)، هیمنولپیس اس پی (73/2%)، کوانوتنیا اینفاندییولوم (81/11%) ،رایه تینا تتراگونا (63/53%)، رایه تینا سستی سیلوس (45/14%)، رایه تینا اکینوبوتریدا (45/25%)، درپانیدوتنیا لانسئولاتا (81/1%)، منوپون گالینه (72/72%)، آرگاس پرسیکوس (63/13%)، مناکانتوس استرامینوس (9/0%)، گونیوئیدس دیسی میلیس (81/1%)، درمانیسوس گالینه(81/1%)، ،هموپروتئوس اس پی(81/1%)، آیمریا اس پی پی(73/2%) بودند. بنابراین به نظر می رسد که جهت کنترل آلودگی انگلی، اجرای روش های مدیریتی و نیز مبارزه با ناقلین آن ضروری می باشد.